0
nasour nasour.net ۱۵ اسفند ۱۳۸۷ دیدگاه ۳۲
می دانیم که برای هنر و حتی برای حقیقت تنها یک ارزش وجود دارد؛ «دست اول بودن». تازگی اصیل آنچه گفته می شود، و «موسیقی ناشنیده یی» که گفته با آن صورت می پذیرد. سارتر برای ما (برای ما بیست و پنج ساله های زمان آزادی) چنین بود. در آن زمان به جز سارتر چه کسی گفتن چیزهای تازه را می دانست؟ چه کسی به ما شیوه های تازه فکر را آموخت؟(سارتر به سادگی هستی های انسانی را با ناهستی «حفره یی» در جهان مشابه می دانست؛ همان چیزی که او دریاچه ناچیز هیچی می نامیدش… (یادداشتی به قلم ژیل دلوز و ترجمه پویا رفویی)
جدیدترین مطالب قطار وبگردی را از دست ندهید!