روایت حمیدرضا آذرنگ از سقوط سعیدآقاخانی هنگام فیلمبرداری در کوه+عکس

چند روزی تو بیمارستان بستری بود ،گفتند باید استراحت مطلق داشته باشه ،قبول نکرد…

قصه عوض شد تا نورالدین از ارتفاع بیفته و جا بمونه از گروه که کار عقب نیفته،امیرِ وفایی مسیرِ نورالدین رو از گروه جدا نوشت…

یه مدت تو یه ماشین کَمپِر درازکِش مونیتور رو می دید و پیغام هاش رو با صدای دردآلود به گروه می رسوند، باز راضی نشد…

با کمربندِ طبی و عصا تاتی تاتی می اومد سر صحنه و لوکیشن و کارش رو می کرد.

با هم خندیدیم و با هم گریه کردیم.

خنده با سادگی هایِ بی شیله پیله یِ خودمون تو قصه و گریه برای سنگینیِ بارِ زندگی رو شونه هایِ مردم یگانه و بی همتایِ سیستان و دردِ کوله هایِ کولبرانِ کردستان و دردِ استخوانِ سوزِ کودکانِ معصومِ دچارِ سرطان و…

گذشت

می گذره

بزرگترین موهبتِ زمان همین گذشتنشه

اما…

تنها امید اینه که دیدنِ نون خ برای مردم سرزمینم شیرین باشه در حدِ یک لبخند و برایِ مسئولینِ بی تفاوت یه تلنگر که تا فرصت هست به برداشتنِ باری از دوشِ این مردمِ همیشه نجیب همت کنند…

هرچند اگر یک درصد برای اولین امید و تنها یک لبخند مردمم امید داشته باشم به دومی ….

آخه مگه میشه ندید؟!»